Van angst naar liefde
Er wordt wel gezegd dat angst een slechte raadgever is en niets is minder waar. Angst zorgt voor adrenaline - wat hartkloppingen kan geven en een opgejaagd gevoel - en voor de neiging om te vluchten of vechten. Vechten of vluchten... Primaire reacties, waar het verstand nauwelijks bij is betrokken. Als je door angst wordt gedreven, heb je geen mogelijkheid om redelijk na te denken.
Helaas is angst een veel voorkomende emotie. De hersenen maken geen onderscheid tussen echt gevaar en gedachten over gevaar. Ook bij gedachten of herinneringen wordt het lichaam klaargemaakt voor een vorm van vluchten of vechten. Veel mensen hebben constant nagstige gedachten, zodat ze gewend raken aan het gevoel van stress.
Vormen van vechten en vluchten
Weet je ergens wel dat er een probleem is, maar wil je het liever negeren? Vaak hebben mensen niet eens door dat ze voor iets wegvluchten. Als ze zich afvragen hoe het met ze gaat, zeggen ze snel dat alles wel ok is zonder dat ze voelen hoe het werkelijk met hen is gesteld. Of ze kaarten dan wel een probleem aan, maar als het moeilijker wordt gaan ze over andere dingen praten.
Allemaal vluchtgedrag.
Een andere angstige manier om met problemen om te gaan is door er tegen te vechten. Ontkennen dat er een probleem is. En als het probleem niet kan worden ontkend, dan kan worden ontkend dat het belangrijk is. Of iets of iemand krijgt de schuld en wordt aangevallen.
Angst spant de spieren en maakt daarmee een soort harnas rond het lichaam. Een harnas dat oorspronkelijk tot doel had om te beschermen en ervoor zorgt dat we minder kwetsbaar zijn, dat we minder worden geraakt. Het "harnas" zorgt er ook voor dat er een soort muur komt tussen ons en de wereld om ons heen. We verliezen het contact met de wereld en het resultaat daarvan is onvermijdelijk dat we ons afgescheiden voelen. Het gevoel van afscheiding roept ook weer angst op.
