Bewuste Wilma

Tralalalala... Wilma liep te huppelen door het bloemenveld. Ze genoot van de kleuren en geuren van de bloemen, van de heerlijke stilte met af en toe een leeuwerik die uit volle borst de zomer bezong. Zo heerlijk, zo in haar eentje in de weide! Ken je Wilma een beetje? Dat is dat meisje van de hoek. Misschien dat ze je nooit zo is opgevallen, maar ik weet toevallig dat dit een heel bijzonder meisje is. En ik heb een heel bijzonder verhaal over haar. Wil je dat horen? Ga dan even rustig zitten. Zet je voeten op de grond, adem even diep in en uit, terwijl je al je gedachten loslaat. Neem alle tijd die je nodig hebt om eens rustig te ontspannen en helemaal open te staan voor het sprookje dat nu gaat volgen. Oh, je wist niet dat het een sprookje ging worden? Jazeker wordt het een sprookje. Maar niet zomaar een sprookje, dit verhaal is waar gebeurd! Luister maar:

Die Wilma dus, die liep te huppelen in het bloemenveld en ze was heel erg blij. Als je het haar had gevraagd, had ze je niet eens kunnen vertellen waar ze zo blij over was. Ze was het gewoon en daar hoef je geen vragen over te stellen, toch? De zon scheen en de hele wereld was blij. Totdat... totdat... Ja, helaas zat er voor Wilma een donkere lijn achter de wolken. Verschrikt hield de leeuwerik op met zingen. De bloemen lieten hun kopjes hangen en verborgen die kopjes achter hun blaadjes, als de blaadjes daar groot genoeg voor waren. Er kwam een onweersbui aan, zo ontzettend groot! Zo groot had je nog nooit gezien. Binnen korte tijd was er niets meer van de zon te zien en kon niemand zich voorstellen dat die zon ooit had geschenen. Werkelijk alles werd donker en Wilma kon er niets aan doen: ze werd binnen een paar tellen kletsnat van de regen. Ze wilde naar huis rennen, maar het leek alsof ze niet vooruit kwam. Net zoals je wel eens in een kwade droom meemaakt: je rent en rent, maar lijkt maar niet vooruit te komen. Zo voelde het aan voor Wilma. En ze vond het zo erg! Ze had net haar nieuwe jurkje aan en de kleuren begonnen uit te lopen. Moeder zou zo verdrietig zijn als ze zag hoe onzorgvuldig Wilma met haar kleding om was gegaan. En ze had beloofd voor het donker thuis te zijn. Nou, daar kwam natuurlijk ook niets van want het was nu al stikkedonker. Wilma was een hoopje ellende, dat begrijp je waarschijnlijk wel.

Nu denk je natuurlijk, "ja, maar dit een sprookje. Er komt vast wel een fee of een heks om iets te veranderen aan de situatie." Misschien dat ik geen goed sprookjesschrijver ben, want er kwam helemaal geen ander persoon om Wilma te redden. Wilma bleef maar rennen en ze kwam niet van haar plaats. En ze begon nog harder te rennen, maar dat hielp ook niet. Natuurlijk werd ze steeds natter en ook haar schoentjes waren nu reddeloos verloren. Kan de schrijver misschien een beetje vriendelijk zijn en een onverwachte beschutting tevoorschijn toveren, waar Wilma onder kon schuilen? Ook dat niet. Wilma rende nog steeds, zonder verder te komen. Natuurlijk kon dat niet eeuwig voortduren, zelfs in sprookjes kan dat niet, en dat is misschien maar goed ook, anders wordt het verhaal zo eentonig.... Wilma's beentjes begonnen het op te geven. Ze kon gewoon niet meer. En huilend zakte ze op de drassige grond. Het kon haar zelfs niet schelen dat haar jurk onder de modder zou komen, zo uitgeput was ze. Stel je maar even voor, terwijl je dit verhaal zit te lezen, hoe erg het voor Wilma moet zijn geweest om op te geven en in de modder te zakken. Dat gun je niemand, toch?

Ik gun het haar ook niet, maar het is wel wat er gebeurde. Midden in het veld, dat nu naar stinkende modder rook en waar je geen vogel hoorde, alleen het geblub van blubber, daar zat Wilma. Alle bloemen om haar heen hadden de kopjes laten hangen en alles zag er heel grauw uit en Wilma voelde zich zo belabberd dat ze dacht dat het nooit meer over zou gaan.

Totdat.... totdat... als je goed luisterde, kon je horen dat er meer blubberde dan de modder. Het leek wel alsof er naast Wilma in de grond iets gebeurde. Een klein groen sprietje duwde zijn kopje boven de grond. Wilma had niets door, die zat zich alleen maar ellendig, nat en vies te voelen. Dat kleine sprietje trok zich echter niets van de gevoelens van Wilma aan. Dapper duwde het nog meer modder opzij en werd zo een flinke spriet die boven de grond uitstak. Nog steeds zat Wilma te snikken en had ze nog niets door. Pas toen de spriet zo stevig was dat hij de rand van haar bemodderde jurk begon op te tillen, merkte Wilma dat er naast haar iets belangrijks gebeurde. Eventjes keek ze met open mond naar het nieuwe leven dat er naast haar ontstond. Ze huilde nog, voelde zich nog heel zielig, en was tegelijkertijd heel nieuwsgierig naar die sterke spriet. En de spriet groeide verder. Het was alsof de aandacht van Wilma hem extra kracht gaf om boven de grond uit te komen. Er begon zich ook een knop te vormen. Toen de spriet met knop zover was gegroeid, dacht Wilma niet eens meer aan naar huis gaan. Het was opgehouden met regenen, maar dat merkte ze ook niet. In gedachten hielp ze de spriet nog verder te groeien. "Toe maar, je kan het", dacht ze. En inderdaad, de knop groeide dikker en voller. Langzaam begonnen de bloemblaadjes te ontvouwen en tegen de tijd dat de zon weer een paar waterige stralen liet zien, stond er een heuse lotusbloem naast Wilma.

Had jij dat verwacht? Ik niet. Ik zou dat ook wel willen, getuige zijn van de geboorte van een lotusbloem. Wilma zal het wel verdiend hebben, dat ze dat mocht meemaken. Misschien gebeurde het ook omdat Wilma heel verstandig was. Geen haar op haar hoofd dacht er namelijk over om de bloem te plukken en mee te nemen. Wilma wist dat de bloem moest blijven staan waar hij stond en dat zij hem in haar hart moest meenemen. Zo heeft ze de lotushouding beoefend: die kan je alleen perfect doen als je met ontzag en geduld zit te kijken naar het opkomen van een lotusbloem. Als een berg, zo stil moet je zitten om de groei te kunnen meemaken. Het gaat allemaal om bewustzijn...

De lotusbloem staat nog steeds midden in het bloemenveld en Wilma weet precies waar dat is. Ze is niet bang meer van stortbuien want als het weer eens regent, weet ze dat de regen altijd ophoudt en dat in de modder de mooiste bloemen kunnen groeien. En die verregende schoenen en dat bedorven jurkje? Ach, die moesten toch vervangen worden want tijdens de regenbui is ze daar helemaal uitgegroeid...